גאות ושפל – תערוכת פיסול

הזמן איננו קו ישר.
הוא נשימה חדה ולא סדירה.
הוא רסיס שזז בגוף – לפעמים כמו זעקה, לפעמים כמו גל שמגיע בלי קול.
ביחס לאריתמיה של חיינו, המיצב גאות ושפל מזמין לחוש את הזמן בשני מישורים:
מעלה ומטה. משיכה אל הקרקע, וכמיהה לגובה.

סירות שקועות אל קרקעית של אלפי שנים, אבודות בחולות המדבר.
כמו הד של מסע, או של חלום שטבע.
שלדים. קליפות. שכבות.
מעליהן – דמויות אדם קרמיות, נאחזות בחבלים־עורקים הנופלים מלמעלה.
ניצולים?
החומר הקרמי, שנשרף וכופה את עצמו בזמן, מחזיק בתוכו את אימת השבר.
השבר והחיבור נוכחים יחד.
לפעמים, השבר נוצר רק כדי לאפשר חיבור חדש.
גאות ושפל – תנועת חיים. עלייה, ירידה, אחיזה… ושחרור.
הגאות מציפה – השפל מרוקן.
ורדה יתום מציבה את הצופה בתוך חלל שבו הזמן נוכח –
לא כעבר או עתיד, אלא כחוויה גופנית־קיומית.

الترجمة إلى العربية
وردة يتوم
نحّاتة وفنّانة تركيب. تعيش وتُبدع في كيبوتس ساسا، الجليل الأعلى.
تركيب: المدّ والجزر، 2025
الزمن ليس خطًا مستقيمًا.
هو نفس حادّ وغير منتظم.
شظيّة تتحرّك في الجسد – أحيانًا كصرخة، وأحيانًا كموجة تصل بلا صوت.
في مواجهة اللاتناغم في حياتنا، يدعونا تركيب المدّ والجزر إلى الإحساس بالزمن على مستويين: الأعلى والأسفل.
انجذاب نحو الأسفل، وتوق إلى الارتفاع.
قوارب غارقة في قاع آلاف السنين، ضائعة في رمال الصحراء.
صدى لرحلة، أو حلم غرق.
هياكل. أصداف. طبقات.
فوقها – شخصيات بشرية من الطين تتشبّث بالحبال، شرايين هابطة من الأعلى.
ناجون؟
المادة الخزفية المحروقة والمجمدة في الزمن، تحمل في طيّاتها رعب الانكسار.
الانكسار والوصل يوجدان معًا.
أحيانًا، يحدث الانكسار فقط كي يُتاح اتصال جديد.
المدّ والجزر – حركة الحياة: صعود، هبوط، تشبّث… وتحرّر.
المدّ يغمر، والجزر يفرّغ.
وردة يتوم تضع المُشاهد داخل مساحة يكون فيها الزمن حاضرًا –
لا كماضٍ أو مستقبل، بل كتجربة جسدية وجودية.
تنسيق: أسيا دبلين